lor_text = "AECCEB"; google_color_url = "AECCEB"; //-->
   
  .
  Redd 2002
 
Kerbered 2002
 
Ihr liebe Leit unn Kerbegäschd !
drinke viel unn esse fescht !
Ob ihr do vorre, ihr do hinne,
ob ihr schlau sinn odder spinne;
ihr lange, dicke, korze, schlanke,
ihr Hurebeck unn Geischdeskranke;
ob vunn de Obberstadt odder vunn de Platt,
vumm Hoffeld, vunn de Zinsel unn de Unnerstadt,
ihr Leit unn all ihr Gäschd,
heit is die Kerb, des große Feschd.
Drum feire ma wie jedes Johr,
fer Stimmung soie mir devor.
 
Zum dritte mol loss ich´s heit krache,
unn hoff, ihr hann ah heit was zum lache.
Viel von eich hann jo widder alles geb,
zu komme in die Kerbered.
Doch kritische Worte zu eierm Verhalte sei´n mir gegönnt,
mir sinn dißjohr wochelang fer e paar Theme zu finne do rum gerennt.
Net allzu viel iss im vegangne Johr mit Eich bassiert,
noch net emol de Pirmin hat sich dismol blamiert.
Nix war zu erfahre von langjähriche Koryphähe unsrer Redd,
dodebei hann die doch vors Johr gewett:
de Kurt, de Tiller, de Podratz Peter, de Kennel unn all die Konsorte,
hann vorich Kerb e Club gegründ´ mit folgende Worte:
Wer´s net jedes Johr schafft e Thema in de Kerberedd zu stelle,
hätt bei de Kumpels künftich nimmie viel zu melle.
Da hie es : Top, die Wette gilt,
außern Sancho hat die Bedingung awwer kenner erfillt.
De Sancho halt als eenzigschder die Fahne hoch,
zu dem seim Thema komm ich später noch.
Ich hoff, die annere spornt die annere an,
dass ich negschd Johr a eidder vun eich was se berichte han.
 
 
So, des war de erschde dehl,
fum geschehe im Ort ich ab jetzt verzehl!
 
 
Doch vorher noch ein schlückchen Bier,
um de Kanzler zu zitiere: „sonst streik ich hier“
 
 
Ah dißjohr wolle mir thematisch fortfahre mit unsre neie,
die widder durfte bei de Eichung ihr Kenne zeie.
Es Saufe hann se all geschafft,
unn ah zum Schaffe hann se sich uffgerafft.
 
Melanie W.
 
Ess Wendel Melanie iss jetzt a debei,
hat sich a zurechtgefunn so glei.
E Mäde, wo feire un a schaffe kann,
mir sin froh, dass mer jetzt des bei uns han.
Doch Melanie, ich kann net druff verzichte,
Ich muss später noch was vun dir berichte.
 
Marc L.
 
De Lampe Marc hat iwwer es Sabrina Jung,
de Weh zu uns noh Hornbach gefunn.
Aus Rimschwiller der ursprünglich stammt,
in Hornbach schun faschd wie e Einheimischer bekannt.
Vum Charakter her is der eher e bissje leise,
un in Mc Donald geht der oft nur zum ........... was esse!!!
 
Daniel W.
 
De Westrich Daniel kenne ner schunn,
hat a widder de weh zu uns Straußbuwe gefunn.
E Mann, wo sich widder wohlgefiehlt hat a glei,
mir sinn froh, dass der iss jetzt widder debei.
 
Sascha C.
 
De Conrad Sascha auch als Schorsch bekannt,
kann schaffe un saufe so allerhand.
Vun de Körpergröß her net allzu groß
Brauch der zum Hemgehe oft die ganz Stroß.
Am Frühlingfeschd iss der, dess is net geloh,
uff 20 m, 10 mol in de Grabe gefloh!
 
Daniel M.
 
De Mause Daniel, e Hornbache bu,
dem hats bei uns gefall im Nu.
Gere lehrt der als emol enner drahn,
doch leider dut der des net so gut vedrahn.
En odder zwee Bier duhn immer gehen,
awwer dann muss er oft schun vollgesoff hem gehen.
 
Patrick H.
 
De Hofer Patrick iss a seit disjohr debei,
dene sieht ma oft, wenn ma fahrt dribbe am Markant am Bänksche vorbei.
Un wenn ma ne dort mol net sollt griehn,
sieht ma ne oft mit em Mofa dorch Hornbach fliehn.
De Patrick dess iss ganz klar iss e Hornbacher Bu,
un desweh geheert so enner zu de Straußbuwe dezu!
 
Neue Vorstandschaft
 
In de Kerberedd vum letzte Johr hab ich‘ gesaht,
uff mei Wunsch hin folgte die Tat.
E neijer Vorstand han mir Straussbuwe jetzt,
die Führungspositione sin all mit Junge Leit besetzt.
De Conrad Tim ganz obbe jetzt sitzt,
wird vum Bär Florian unn vum Conrad Michi tatkräftig unnerstitzt.
De Leiner Gerrit, zuständig fer die Finanze,
komplettiert das ganze.
Mit viel Elan un Spass an de Freid,
schmeiße die dene Lade, des kann ich eich sahn, ihr Leit.
Ich bin froh, dass es gebt so Leit vun eirer Sort,
die es Straussbuwelebe aktiv duhn fihre fort.
Doch ebbes sollt ma noch honoriere:
Nämlich de Rumbe, der faschd 8 Johr dene Verein dut fihre.
Rumbe, mir sahn mo danke,
wenn all so sin wie du, brauchs uns um die Straussbuwe net zu sin Angst un Bange.
Rumbe, uff die Wohl trinke mir all,
dass de uns bleibschd als Straussbu noch e paar Johr erhall.
 
Melanie W.
 
Es Melanie hat sich uff die Kerb gar arich gefreit
Unn konnt gar nimmie warte so e langie Zeit.
Boxbahn gefahr isses nämlich im Frühling schunn,
dribbe beim Wagner, hat die Lenkung gespunn.
Statt rechts enaus dort uff die Stroß,
steierts kerzegrad uff die neie Audos dort los.
Rumms, bumm schepper unn es hat gefetzt,
Zwee Neiwahn plus seiner sinn hinüber jetzt.
Melanie, ich wees, wer de Schade hat braucht fer de Spott net zu soie,
do, hasche noch e Boxbahn-Chip, der gilt do noch bis ibbermoie!
Doch Melanie, ens will ich dir noch verzehle,
wenn schunscht nix bassiert, do kannsche demit lewe.
So Sache sin zwar unangenehm, aber ma kann dribber lache,
awer viel besser, wie mim e Affezahn irgendwo drahn se krache!!!
 
Die Platt
 
De Zeiter Richard, hat sich riesich gefreit,
alleen deheem e ganzie Zeit.
Es Erika in Urlaub fahrt, er hat endlich sei Ruh,
die Platt iss fer die Zeit dann halt zu.
De Richard will das gleich begiese,
unn die Erikalose Zeit geniese.
De Dorscht, in die Wertschaft ihn dut trahn,
do rennt der an de Dier de Kopp sich ahn.
Was is dann dass, leck mich am Schuh,
die scheiß Dier, die iss tatsächlich zu!
Unn ah beim Durchgang fer in de Keller,
war es Erika mol widder schneller.
Hat zugesperrt die ganze Diere,
dass sich de Richard net laabt an all de Biere.
Unn dass de Richard trugge in de Quelle dut hocke,
macht net nur noch meh Dorscht, ess dut ne a schocke.
Richard, bei uns kriesch du se trinke immer was,
auf dein Wohl erhebe ich mein Glas! PROSCHD!!!!!!!!!!!
 
Apropos Schock und Erika unn Wirtshaus Platt,
do hann ich noch e annerie Story uffem Blatt.
De Lehmann Willi, unser aller Freund und Singkumpan,
meld uff de Platt im Friejohr e paar Leitcher ahn.
E Bus mit 50 Wannervechel dut der im Erika nenne,
damit sich´s vorbereite unn ah plane hat kenne.
Unn, wer die Wannervechel kennt, der wees,
die hann immer Hunger unn brenne a mol enner bees.
Der besahte Dah war also komm, unn´s Erika leht los,
de Salat werd gebutzt, die Schnitzel gekloppt unn anegesetzt die Soß.
Doch, OH, jetzt kommt´s fers Erika ganz Dicke,
kä änner vunn dänne Gäschd losst sich heit beim blicke!
Sinn die veschwunn aus heitrem Himmel, von Aliens entführt vielleicht?
Hann die wä Hochwasser, Schnee odder Sturm nie es Ziel erreicht?
Sinn die noch dribbe im Hotel vorbei unn dort verdorscht?
War vegift moins beim Friehstick im Wald uffem Brot die Worschd?
Odder hat de Grünewald per Stroßesperr de Bus geloggt zu sich,
die Stroßesperr ah noch am beschde aus Mischt ?
Nix vunn all dämm iss wohr, ich kann´s beschwehre,
die Wohrheet griehn ihr glei zu heere:
OH! Lehmann Tours, fers Erika e Graus,
fahrt lieber mit de Leit in die Waldhitt naus!
Iss jo a besser, die Kasse klingelt dann im Verein,
die Idee war vom Willi, abber doch ziemlich gemein.
Wär jo normal nix debei, nix wär bassiert,
hätter nur vorher ess Erika dribber informiert.
Kein Wort der Entschuldigung kommt abber ibber sei Lippe,
so wäre halt die hiesische Sitte.
Er hätt sich vorher dann nimmie extra beim Erika gemeld,
unn somit hätter jo wohl vebindlich nix bestellt.
Fehler macht de Willi nie, im Lebe net,
doch ich erinner an die letschdjohrich Red.
OH, dass do war mol widder arich vemesse,
unn´s Erika bleibt sitze uff seim ganze Esse.
 
 
Jesus vom Hornbachbett
 
Unser Freunde, die Angler, losse uns nie im Stich,
jedes Johr debei, doch selde geht´s do nur um Fisch.
Doch heit, ums fische soll´s mol gehe,
moins am 5 die Jungs an de Bach dun stehe.
Ans anner Ufer sie wolle gelange, um vunn dort zu angle mit de Rut,
midde Bach e Steen zum drufftrete unn ibbersetze sich anbiete dut.
Die Äscht am anner Ufer solle ah noch helfe, wie im Tarzan die Liane,
so war de Ammann Klaus die Sach am Plane.
De Plan war gut, die Ausführung mies,
De Steen war glitschich, weg rutsche die Fies.
De Klaus land im Wasser, bei de Fisch,
doch, gottlob, net veletzt hatter sich!
Klaus, beese Zunge behaupte, Du wärscht schunn e krasser,
wollscht domols laafe ibbers Wasser.
Wie ennem vor 2.000 Johr, der aus Nazareth,
der ging aber IBBER de See Genezareth.
Unn Dei Hoor, die sinn jo ah zimmlich lang,
bischd eftersch ah schunn in Sandale gang.
Unn desweh Klaus, ich jetzt e Name fer Dich hett
bekannt seist Du fortan als Jesus vom Hornbachbett.
 
Lübbe und Dopser, Fußball WM
 
Unser Nationalmannschaft, im Vorfeld der WM e Pleitefall,
so heert ma´s unn grieht´s gesaht vunn ibberrall.
Nur die Hollänner, die sich jo spare konnte die weite Reise,
die ware diesbezüglich – verständlicherweise – ziemlich leise.
Argentinie, England, Spanie, Italie unn Portugal ah,
All sinn die kleenlaut lang vor uns schunn heem gefahr.
Unn die Franzose erscht, was ware die Sprich so groß,
mit denne war do unne gar nix los.
Grad enner Punkt unn noch net emol geschoss e Dor,
sogar gähe unser 1b hätte die wohl velohr.
De Gockel, einst strahlende Brut,
der iss geköpft, unn des is gut.
Au revoir, mes amis, groß ist die Not,
der Fußball-Gockel der ist tot !!
De Lübbe Thomas unn de Dopser hann do ähnlich gedenkt,
unn am Stroßerand die Deitschland-Fahn geschwenkt.
Mit Deitschland-Trikot, Trillerpeif unn Kapp,
warte die die beifahrende Wackese ab.
Unn jeder Franzos werd dann velad,
Mit Trillerpeif unn roter Kart.
Hohngesänge, die gebt´s noch obbedruff,
so fahre die Franzose die Obberstadt Richtung Heimat enuff.
Was die Autokorsos in de Größstädt ware gewehn,
dess do, finn ich, war minneschens genau so scheen.
Adieu les Bleus, es lacht die Welt,
die alte Vehältnisse im Fußball sin widder hergestellt.
Uff das mir Weltmeschde 2006 dun werre,
erheb ich mei Glas um enner zu zerre.
Un es meschd du ich mich freie,
wenn de Dopser un de Thomas de Franzose widder die Rot Kart dun zeihe.
PROSCHD!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
Prunksitzung
 
Hellau, Allaaff unn Affetitze,
die Prunksitzung war widder spitze!
E Veranstaltung in gewohnt beschder Manier,
die Garde danzt unn steht Spalier.
De Präsident führt klasse durchs Programm,
Herbert, vor dieser Leischdung zieh ich stramm.
Altbekannte Größe, gewohnte Knaller weit bis no 12 Uhr,
fer die Zuschauer gab´s widder Kurzweil pur.
Doch enns, des hat uns e bißje gesteert,
ich hätt geere mol die eend odder anner Rakeet geheert.
Aus Zeitgründe ganz druff zu verzichte,
iss fer mich e ganz traurichie Geschichte.
Fer mich geheert des eenfach zu rer Prunksitzung dezu,
drum spreche nommo dribber, ruf ich Eich zu.
Noch e klennie Werbung in eigener Sache,
mir Altstraußbuwe wolle dißjohr mol widder was mache.
Komme all, wer das net sieht der iss velohr,
Hellau Allaaff bis nägschdes Johr!
 
Die falsche Kuh
 
Uffem Stuppach do hinne, vunn rer Sach ich jetzt bericht,
ich kann´s eich sahn, e fascht unglaublichie Geschicht.
Die gemeine Kuh an fer sich als bleed jo hin gestellt,
doch uffem Stuppach iss do ganz annersch die Welt.
Es Annette war johrelang unner alle Kieh die Queen,
so e Milchleischdung hat die ganz Weschdpalz noch net gesiehn.
Behaupte kann mer folgendes,
unner de Kieh iss es Annette de Mercedes!!!!!
Neidlos anerkannt unner de Artgenosse,
hat´s Annette es Kuhlebe so richdich genosse.
Doch, ma werd älter, so im letschde Johr,
hat´s Annette e bißje vunn seiner Kraft velohr.
Unn wie imme schlechte Film aus vergangner Zeit,
bei sowas steht immer dann e zisckischie Nachfolgerin bereit.
Elsa Ihr Name, rebellisch die Art,
zögert net lang unn schreitet zur Tat.
Die Revolution beginnt, e Haufe Anhängerinne hat se glei gefunn,
schließlich gebbt se 2 liter mehr Milch wie´s Annette – in de Stunn.
Fortan die Queen am Stuppach war,
es Elsa bis zu diesem Dah:
Es Annette, tief gekränkt mit Lust auf Rache,
spielt schwer krank, dut heimlich nur noch lache.
De Erich ruft de Tierarzt bei, innzuschleefre es Annette,
denkt, dess wär jo eh nimmie zu rette.
Unn ganz nom Annette seinem teuflisch Plan,
rickt der Tierarzt moins dann ahn.
De blaue Eemer, mit de Henkersmahlzeit drin,
stellt de Erich im Annette noch hin.
Mach´s gut, Mäde, es iss mer e Graus,
sprach´s unn ging zum Tierarzt raus.
Ich kann´s net mit gugge an, mich plagt´s Gewisse,
am blaue Eemer do drin, des isse.
Komm, Erich, jetzt stell Dich net so ahn,
ich hol im Audo noch die Dasch, dann isse drahn.
Inzwische drin im Stall,
bereit es Annette vor die Fall.
Als es Elsa kommt vorbeistolziert,
hat sich es Annette stolz brüskiert:
Tja Elsa, des hasche jetzt devunn, im Rentealter duscht Du griehn,
e Esse im blaue Eemer, des hat ma noch net gesieh´n.
Schaff Dich do ab, loss mich mo gugge,
hmm, ich menn es wär e bißje trugge.
Unn als es Elsa widder ausem Eemer eraus guckt,
de Tierarzt schunn dehinner huckt.
Die Spritz geladt, zu allem bereit,
haut der das Ding demm in die Seit.
Schlacht doch de Bonnitz, ich lach mich schlapp,
tatsächlich die falsch Kuh ab.
Es letschde was es Elsa sieht, bevor´s kippt weg,
es Grinse vumm Annette, hinne aus de Eck.
Vunn weeche, alle Kieh sinn bleed,
de Tierarzt hat des erscht gemerkt zu spät!
 
Politisches
 
Ibber unser Nachbarstadt ich e bißje was hann,
iberr beachtenswertes abber ah so manchie Pann.
Midde Juni war´s in Zweebrigge soweit,
650 Johr Stadtrechte, Rheinland-Palz Dah unn e Haufe Leit.
Mir dun uns ah ibbers Zweebriger Mammutprpgramm net eire,
unn dun dann halt nägschd Johr richtig feire.
Unser Stadtrechte sinn nemmlich ah 650 Johr alt wohr,
mir ware sogar gäheibber de Zweebrigge ennie Stunn vor!
Unn ah bei de Chronik, imm Heinz-Walter sei Dank,
Hogge die Zweebrigger nur uff de Auswechselbank.
Die iss nemmlich, so wohr ich do obbe huck,
erscht gähe Ende des Jahres bei denne im Druck.
Abber de Umzuch, der war werklich scheen,
a wahrie Freud fer Groß unn kleen.
Hoch zu Ross, in Mönches Kutte, de Reiner unn de Pirmann ah,
mache Werbung fer unser Feier, im nägschde Jahr.
Wie Don Quichotte und Sancho Pansa komme die zwee emm vor,
doch Windmiele hann in dehre Geschichte nix velor...
E kreativer Vortrach vumm Reiner, mit viel Beifall bedacht,
mir hoffe, es hat fer nägsch Johr was gebracht.
Die Zweebrigger hann´s insgesamt gut gemacht, es war richtich scheen,
e Werbung fer die ganz Region war´s gewehn.
Doch es neie Zweebrigger Maskottche, Rosi Ross,
is am Stadtfeschd dann gen Himmel geschoss.
Zwee Schnier zu durchtrenne hat gelangt,
es Rosi flieht dann durch´s ganze Land.
In Radio, Zeidung unn TV,
des fliegend´ Ross, e riese Schau.
Doch es Helium dut ganz langsam entweiche,
grad mol fer ribber ins Saarland dut die Luft nur reiche.
Unn ah do sinn mir de Herzogsnarre voraus,
unserm Maskottche geht die Luft nur selde aus.
Zuminneschd beim Redde, des is wohr,
hat unser Pirmin noch nie die Luft velohr.
Abber mit zwee Schnier griesche denne ah net fescht,
außer beim Schaffe, odder wenner leit im Nescht.
 
Doch nochmol zurick zu unserm Ort,
politisch fahre mir jetzt fort.
Große Theme sinn uff de Weg gebrung,
unn einiche sinn in de Vegangenheit sehr gut gelung.
Doch 1 Sach, leiht uns am Herze,
die dut uns e bißje drigge, vielleicht sogar schmerze.
Die Bitte von mir, was ich vun do obbe mache kann:
Dass die Herre der Stadt do e besonneres Au druff hann.
Do an die Hall, e Anbau soll drahn,
me hat geheert, es gäb fer alles schunn e Plan.
Die Turner unn annere do e Heimat finne solle,
mir do ah gar nix degähe sahe wolle.
Doch ah fer die Jugend sollt e Au druff werre gehall,
dass die ah was devunn hat, in jedem Fall.
Sei´s e Raum oder e Platz, fer obend´s odder am Dah,
de Jugend geheert die Zukunft, in Hornbach ah!
 
 
 
Julia
 
Ibber jemand aus Liliputt ich ebbes hann erfahr,
des iss zum inkaafe mol no Saabricke gefahr.
Ach so, Ihre wisse net, wo Liliputt leit?
Schräch do nuff, des is gar net so weit.
Dort, wo all die wohne, an de Platt, ganz nah.
de Manzer, die Meyre unn Kreischersch ah.
Unn körperlich net die greeschte, aller gut,
desweh de Name Liliputt jo prima basse dut!
Abber serick zum inkaafe, es Julia fahrt,
de Ford voll betankt, die Kreditkard gelaat.
Vorsch Wuch, memm Schmoltzi war´s die Streck gefahr,
dasses kommt wenn´s fahrt alleen dann klar.
Ganz alleen war´s jo dismo net gewehn,
es Ilka war mit, vumm Hiether Herbert es kleen.
Neinkeijer Kreiz, was viele Schilder, oh leck,
do fahre ma mol ab, unn weg.
Dass die Streck demm ab dort nimmie ganz so bekannt kommt vor,
stehrt´s net weiter, de Blick geht vor.
 
Dasses no Saarbricke ca. 40 km sinn, des wees jeder,
Doch ball 60 sinn´s schunn uffem Kilometer...- Meter!
Weiter geht´s, mir leie im Plan,
doch de Tacho zeiht ball 70 ahn.
Als se de Betzeberch dann erblicke,
froht’s Julia vedutzt: Seit wann steht dann der in Saarbrigge?
Unn erscht als Kaiserslautern auf dem Ortsschild steht,
merkt´s: Oh leck, war ich vielleicht ennie Ausfahrt zu spät?!“
Am Schluss hat´s Saarbrigge dann doch noch gefunn,
no 92 Kilometer und 2 e halb Stunn!
Julia, fer dich han ich a was debei,
e Landkart, damit de es negschde mol finsch die Ziele glei!
Des war mol e super Aktion,
unn zum Glick wes niemand dodevon!
 
Drugge isses weklich do hobbe,
ich trink jetzt erschd mol an mei’m Schoppe
 
 
Das wilde Christine
 
Im Kloster drobbe hat sich folgendes zugedrah,
ich deht mol sahn, die Wut vunn ra Frah.
E haufe Leit han do mol widder gefeiert,
awwer so mancher Anwohner hat sich do dribber a geeijert.
Ma kann sich vorstelle, wenn e grupp vun Leit uff de Putz haut,
dass des iss net leise, sondern eher laut.
Un ah es Stautner Christine fiehlt sich gesteert,
es hat gesaht, es hätt noch net emol sei eichenes Wort geheert.
Fer es Christine iss des e klarie Sache,
des loss ich mir nimmie gefalle, ich geh do jetzt was mache!
Wut überströmt mit blitzende Zähn,
plant des emol do nuff zum Lösch se gehen.
Noch uffem Weh, schmiedet des folgender Plan:
Denne do zeih ich’s, denne Lade leh ich awei Lahm.
Unn so geschehen, im Lösch wars e kraus,
zieht es Christine enfach de Stecker aus de Steckdos eraus.
Net geloh, ich kann’s eich beschwere,
mer hätt kenne e Stecknodel falle heere.
Unn schun war e himmliche Ruh‘ im Saal un a in de Kantine,
vun jetzt an kennt de Lösch a es Stautner Christine.
Christine, hoich mol uff mich,
semtliche Emmanze uff derer Welt wäre stolz uff dich.
E Sall voller Leit zu beruiche, überwiegend Männer,
des hat in Hornbach vun de Fraue gepackt noch kenner.
Ma kann mol bei rer Veranstaltung e Au dricke zu,
awwer des sollt net zur Gewohnheit werre, do stimm ich dir zu!
Ma sollt de Leit drummerum gönne ihr wohlverdiente Ruh‘
Oft det’s schun reiche, wenn macht die Fenschder zu.
Ihr wisse jo jetzt wie’s eich dut gehen,
wenn es Christine dut fletsche die Zähn!!!
Proschd Christine ich hoff, dass mir uns immer vestehn!!!!
 
Bähr
 
De Bähre Vatter, ihr kenne ne all, de Walter,
iss beim SVH de ... unn Spielvewalter.
Ab unn an helft er ah gehre,
beim Rase schneide, schaffe, kehre.
Am Sportplatzhang sinn ah zu schneide,
viele Hecke, Streicher, unn ah Weide.
Demm hott sich de Walter angenomm,
des Zeich zu stutze, hat er sich vorgenomm.
 
Setzt ahn die Scher, mit großem Wille,
unn dut so manchie Pflanz dort kille.
De Walter dobt sich richdich aus,
macht zwischedorch net ennie Paus.
Erscht als de letschde Halm gestutzt,
hatter sich de Schwees mol vunn de Stern gebutzt.
Alles iss gestutzt, die Arbet verricht,
auf die getane Arbeit hat er jetzt Sicht.
Wie an Oschdre kommt er sich jetzt vor,
als guckt dort obbe dann e Spielball hervor.
Ach guck mo do, iss dass dann wohr,
denne hammer jo schunn gesucht e halbes Johr.
Sprach´s aus und ging mit festem Schritt,
die Scheer nemmter doch besser mol mit.
Ankomm am Ball, de Walter war ganz veblufft,
Mensch, was e Ball, der hat jo immer noch Luft.
Doch dann sei wache Aue dun entdecke,
e weiterer Ball, dort unner de Hecke.
Jetzt stehter do, entwerft fer die Aktion e Plan.
links in de Hand die Scheer, rechts de Ball unnerm Arm.
Ich bin doch net bleed, wie mach ich dass bloß,
de Ball unn die Scheer, loss ich uff kenne Fall los.
Das werd schunn geh´n, ich pack das schunn,
Mensch, immerhien hann ich 2 Bäll gefunn!
Uff die Idee, die Bäll ganz eenfach ans Ziel zu schmeiße,
kommt er net, unn des war scheiße.
Denn jetzt dut folge e Hammer fer mich,
die Balance am Hang, e Kapitel fer sich.
Die Fies ganz fescht in de Hang gedrickt,
So hat sich de Walter no dem zwedde Ball gebickt.
Ess Gleichgewicht spielt ihm jetzt e Streich,
im Kopp werd´s doll, die Been werre weich.
Es helft ke kreische unn keh bete,
de Walter dut die Reise no unne antrete.
Unn Rumbel die Bumbel,
weg war de Kumbel!
Doch imme Überrollkommando gleich,
landt de Walter butterweich.
E kleenie Wies, ganz unn unn am Hang,
hat de Absturz noch abgefang.
Schunn beim Fußball hott de Walter fer´s Falle geschick,
doch dismol am Hang, do hotter werklich Glick
Denn: so dief gefall, in de Hand noch die Scheer,
ruck zuck iss ma e Bärin, unn nimmie e Bär!
Genau genomm:
Aus emme Bähr wurd do e Dax, wege zwee Balle,
warum e Dax? Ei der dut in Frankfurt doch ah gehre falle!!!
 
[Mick am Feierwehrfescht]
Die Mick hat dißjohr am Feierwehrfescht,
sei Kondition beim Trinke ausgetescht.
Mittem Fahrrad ware die on Tour,
bei de Feierwehr ankomm, so gähe 14 Uhr.
Enner Schobbe no´m anner werd genomm,
so langsam war de Holger schunn e bißje benomm.
Er hat gehatt so richdich Spaß,
die Stimmung top, es Bier scheen nass.
Doch irgendwann iss alles rum, ihr Leit,
fer´s heemgehen werd´s dann meischdens Zeit.
Doch an laafe odder gar fahre, iss do nimmie se denke,
kee Been meh zu steire, net fähig zu lenke.
 
E Kolleech, der ah no Zweebrigge muss fahr´n,
bestellt sei Freindin memm Auto, prompt rickt die ahn.
Was mache ma memm Holger sei´m Fahrrad dann?
Dess pack ma in de Kofferraum!
Unn de Holger no hinne, es Fenschder uff,
bevor der brecht uff die neie Sitzbeziech druff.
Uff de Schulter vumm Fahrrad de Lenker,
in de Hand de halb vetilgte Schwenker.
So leiht es Mickche im Audo bis heem,
es Ziel iss erreicht, de Holger deheem.
Als die Mick dann moins iss wach,
geht er mache erscht mol e Bach.
So langsam sich dann die Hirnwindunge dreh´n,
Mensch, mir war´n doch geschter per Fahrrad unnerwegs gewehn!
Ich muss mo gugge, hoffentlich isses noch ganz,
doch de Schock fahrtem dann glei in de Pans:
Oh leck, des hat ma wohl enner geklaut,
odder hann ich des noch irgendwo an de Feierwehr vestaut?
Ess Hern schafft schwer, doch er erinnert sich net,
wenner geschder nur net so gesoff dort hätt!
Es Rad is net do, er musses halt suche geh´n,
vielleicht hatter´s jo werklich noch in Hornbach steh´n.
No Hornbach gefahr, um´s Rad dort zu suche,
an de Feierwehr isses net, drum duter fluche.
So e Scheiß, bin ich dann so veblennt,
ich bin doch ah net heem gerennt??
Fest steht dann, so iss sei Entschluss,
emme DIEB sei Werk des gewehn sinn muss.
No Zweebrigge wollt de Holger dann glei,
zu melde de Diebstahl bei de Bolizei.
Die Anzeich die iss gleich gestellt,
de Holger iss halt e Mann von Welt.
Denne Rad-Dieb griemer, des wör jo e Schann.
So velosst de Volker es Präsidium dann.
Unn kaum widder deheem, de Holger staunt gebannt:
do steht de Fetschi, mit em Rad in de Hand.
Ausgelad ausem Auto, wo´s jo drin hat geleh,
jetzt geht de Mick e Licht uff, oh je!!
Klinge linge ling,
Mensch Holger, iss des e Ding.
Ess nägschde mol, do rot ich Dir,
geh frieher heem, so gähe vier.
Odder bau e Zelt Dir dort uff die Wies,
bis dorthin packsches wohl uff eichene Fies.
Unn weil Du so scheen im Auto hascht geschloof, de Lenker uff de Schulter abgeleht,
hann mir do was fer Dich gedeixelt unn gedreht:
Nun tritt hervor unn komm bei mir do vorre vorbei,
dass de FAHRRADLENKER AM BAND ich Dir veleih!
 
Überholmanöver Grünewald
 
De Grünewald Theo, der iss dißjohr wohr,
sage unn Schreibe 80 Johr.
Die Zeitung dut berichte,
vum Theo diverse lustiche Geschichte.
Ibber Engagements unn ah die Brauerei,
ibber Stadtrat, Wirtshaus, Jägerei.
Doch ´s greeschte Hobby, die Zeitung hat´s genennt,
de Theo sich als begeischderter Audofahrer bekennt.
Beim Hobby spielt ZEIT ke Roll, ganz echt,
do geb ich em doch voll unn ganz recht!
Schunn johrelang es Motto im Ort, ihr kenne´s all,
weil de Theo im Auto lauert überall.
Iss die Stroß breet odder ah mol enger,
de Theo vor der - des dauert immer länger!
Doch so langsam isser net, wie mir all dun denke,
war der doch im Januar Mondas mol widder so am lenke.
Guggt links enaus, ah mol no rechts, im zwedde Gang,
es steert ne ah net im Ricke die Audoschlang.
Doch pletzlich – wie ausem nix vor ihm taucht uff,
e anner Audo, nägschd fahrterm sogar vunn hinne druff.
Des gebt´s doch net, schleicht der do rum,
do werrsche hinne dran doch dumm.
Lage gecheckt, es kommt kenner entgeh vunn vorn,
de Theo will ibberhole, er hat so richdich Zorn.
Blinker gesetzt, zwische de Zähn es Messer,
der sieht mei Auspuff glei, dann geht´s ma besser.
De Gasfuß gedrickt, unn mit ca. 40 Sache,
dut der mit Kepp jetzt Nächel mache.
Rauscht vorbei, de Schumi iss degäh e Dreck,
unn iss korz druff vorbei unn weg.
Somit wär die Sach´ perfekt, in Stein gemeißelt unn gemolt:
de erschte der seit 80 Johr vumm Theo wurde überholt.
Ihr kenne´s eich denke, wer des nur sinn kann:
De Zeiter Richard, Hornbach´s beschder Mann!
Net nur die Ruh beim Zappe hat der eweg,
selbscht im Audo verblasst do so manchie Schneck.
Doch de Theo, die Leit sahen er wär jetzt verickt,
hat de alde Karre jetzt in Rente geschickt.
So e Höllemaschien, will der nimmie fahre,
do kammer sich jo nimmie uff die Stroß mit waache.
Jetzt hatter sich kaaf, e ganz krachneier,
e roter Bolle, vunn BMW e Dreier.
De Marke isser also treu geblieb,
ich trotzdem noch e Fahhrad schneller schieb!
Unn wenn ihr jetzt sinn vor Eich uff de Stroß eftersch rot,
Nee, Hornbach hat kee Ampel. Es iss nur de Theo, alles im Lot.
 
Sancho – Maschin
Sancho, ich hann der’s am Anfang vesproch,
du kennsch mich, des wird net gebroch!
E Arbeitsinsatz deheem beim Sanco war zu bestreite,
e Fußweg sollt gebaut werre, fer dribber zu schreite!
E Maschin wird do gebraucht fer solche Sache,
um de Bodde rochtich platt se mache.
E Riddler iss also glei besoit,
auf Wunsch ah noch vum Besotzer betreut.
Doch denne brauch‘ doch de Sancho net,
dess pack ich allen, druff jedie Wett!!!
Krieht’s scheen erklärt, wie des soll gehe,
rinnstecke, kurble, dricke drehn.
De Sancho macht sich dann ans Werk,
vor ihm plattzumache denne Berg.
Setzt ahn die Kurbel, dreht wie e Luchs,
doch die Maschin, die macht keh Mucks.
Leiht’s am Sancho seiner Kraft?
Odder hat die Maschin vielleicht keh Kraft.
Jedefalls, no eenehalb Stunne probiere,
geht’s im Sancho an die Niere.
Noch een mol probier ich’s, jetzt mit Gewalt,
e feschder ruck, die Kurbel dann zu Bode fallt.
Die Anlossvorrichtung, die iss jetzt hin,
nimie zu gebrauche die Maschin.
Steckt dann in die Maschin ganz profesorisch die Kurbel am Strick,
damit kenner soll mitkriehn vun seim Missgeschick.
Ruft anschließend ahn de Besitzer: die Maschin geht net
Ob er net mol e Tip fer ne hätt?!
Unn als de Besitzer dann kommt dort hien,
traut der seine Aue net, was der dort dun siehn.
Wassa geschafft hätt, der de Sancho froht,
Das war schun so gewehn, saht der in seiner Not.
Uff jede Fall, 5 Minute später, de Sancho iss entsetzt,
hat de Besitzer das Ding schunn widder in Gang gesetzt.
Steckt rin die Kurbel, drickt un dreht,
ich wees net was de willschd, die Maschin, die geht.
Sancho, loss dir ennes sahn,
am folgenden Satz ich manches drahn.
Ganz schön groß iss des Mannes Kraft,
wenn er GEFÜHLVOLL mit dem Hebel schafft.
 
 
                                                                        Straußtaufe
 
Die Kerbered iss fascht rum, ihr Leit,
ich nahtlos zu de Straußtauf überleit.
 
Weil er die Fußballer gefiehrt hat zur Vize WM,
hammer gedenkt, mir nemme de Name vun dem.
 
 
Auf den Namen Rudi   taufen wir dich mit dem Saft der Reben,
DIE HORNBACHER KERB SOLL EWIG LEBEN !!
[Straußbuwe: Wemm iss die Kerb + Hoch soll se leben]
 
Im Sportheim, im Hotel unn drobbe uff de Platt,
gebt´s trinke noch unn Esse satt.
Die Kerbered iss jetzt am Ende,
wenn´s eich gefall hat, klatscht noch einmal in die Hände.
 
Bis nägsch Johr!!!
 
 
 
 
 
   
 
created by Straussbuwe Hornbach 2007 Diese Webseite wurde kostenlos mit Homepage-Baukasten.de erstellt. Willst du auch eine eigene Webseite?
Gratis anmelden